سینه‌چاکان آشفتگی‌های ۱۳۵۷به ویژه لایه‌های بیگانه از بده‌ بستان‌های سیاسی که از دانایی بایسته هم برخوردار نبودند به فردایی می اندیشیدند که با آمدن ملایان آنان که خود را نشانه خدا روی زمین می‌دانند ایران بهشت بیتای جهان خواهد شد ولی نمی‌دانستند که پس از اندکی آرام‌سازی مردم نخستین تیغ با گردن یاری دهندگان به آشفتگی‌های ۵۷ آشنا خواهد شد وهمانندهایی چون دستمالچی‌ها و مانیانی ها …. بسیاری دیگر مزدشان را با دادن جان از ملایان خواهند گرفت. در این میان روی سخن با دانشگاهیانی است که مانند مسخ شدگان به دنبال توده‌های نادان که چیزی از سیاست نمی‌دانستند و دین برایشان همه زندگی بود و به آسانی کار کرد یک ساله‌شان را در امامزاده‌های ریز و درشت هزینه و به گلوی سیری‌ناپدیر متولیان این امامزاده‌ها می‌ریختند روانه شدند است؛ شاید هم به این دلیل بود که در دامان همان مادران امامزاده رو بالیده بودند .
در همه کشورهای پیشرفته این نخبگان اهل اندیشه هستند که راهبر توده‌ها می‌شوند ولی شوربختانه در آشفته سازی‌های ۵۷ این توده های کم سواد بودند که راهبر اهل اندیشه شدند؛ البته هرگز نمی‌توان همه دانشگاهیان را روشن اندیش خواند که برخی در تاریکی ژرف گام برداشتند و یا فریب کسانی را خوردند که با شتاب خود را از بیرون مرزها به مردم انقلابی رسانیدند و سکاندار دانشگاهیان شدند و هنوز هم چنان هم به نعل و هم به میخ می‌زنند که گویی شنودگانشان ویا خوانند نوشته‌هایشان در ۵۷ درجا زده اند. امروز در بُن شگفتی‌ها دانه‌های خرد و اندیشه از دامن همان توده‌های ۵۷ با زاده شدن چند نسل روییده که به ایشان ناباورانه می‌نگریم و با شگفتی بسیارآفرین گویشان شده ایم .
اما زرنگ‌بازها هم با شگفتی به روییدگان سُترگ از دل ۵۷ که بُن مایه‌داران اندیشه و هنر امروز هستند می‌نگرند و رشته‌هایشان را پنبه می‌بینند.
نیرنگ‌بازان که مسند نشینان تا امروزند زور را تنها ابزار برای ماندگاریشان می‌دانند اما تا کی ؟ این واماندگان تاریخ چشمشان نهال‌های روییده از دل نسل ۵۷ را یا نمی‌بینند و یا خود را به کوری می‌زنند، بهر روی دیگر آب از سر مردم گذشته ترس‌ها ریخته با غربالشان آرد را بیخته و الکشان را از میخ حاکمیت آویخته‌اند و با چرخش چرخ روزگار همگام برای آزادی و ماندگاری‌اش از پای نخواهند نشست .
تنها نیرنگ بازان دیروز که برخی از واماندگان امروزند نگران فردایشان هستند که باید گفت بیشترشان خفته‌گان خاک آلوده‌اند و مرده ریگشان هم دیگر خریداری ندارد .
گیتی پو فاضل
۱۴۰۳/۱/۲۸