برچسب: آزادی

به دعوت نهضت مقاومت ملی ایران مراسم سی و دومین سالروز قتل «دکتر شاپور بختیار» و دستیار باوفای او «سروش کتیبه» روز شنبه ۶ اوت برابر با ۱۵ مردادماه در گورستان مون پارناس برگزار شد.

«دکتر بختیار» با صدایی رسا با حالتی که اصلا تصور نمی‌شد کرد که صدای مردی به سن و سال ایشان باشد؛ گویی که صدای یک جوان بود فرمودند: “هرگز از مبارزه مایوس و دلسرد نشوید” و نکته دیگری که روی آن اصرار کردند این بود که “نهضت مقاومت ملی ایران را حفظ کنید.”

دکتر بختیار تا آخرین نفس برای آزادی، استقلال و سربلندی ایران جنگید و امروزه در این برهه سخت تاریخی، اندیشه‌های مرغ طوفان روشن‌ترین مسیر برای پیروزی جوانان ملت ایران بر رژیم تروریستی جمهوری اسلامی است؛ جوانانی که امروزه، سالمندان، جوانان و نوجوانانش شعله‌های وطن‌پرستی، ملی‌گرایی و دموکراسی را دوباره در ایران بر افروخته‌اند.

تنها راه رهائی ملت ایران در همبستگی ملی است!.

نهضت مقاومت ملی ایران که برنامه سیاسی‌اش با الهام از برنامه‌های سیاسی شاپور بختیار که در دموکراسی، حاکمیت ملی، جدایی کامل دین از حکومت و، تمامیت ارضی، خلاصه می‌شود، مبارزه اش را با معتقدین به این اصول تا فروپاشی و اضمحلال جمهوری نکبت ادامه خواهد داد.

به عنوان یک همسر و مادر داغدیده با تمامی مادران و همسران سرزمینم ابراز همدردی کرده و ایمان دارم که پیروزی خون ریخته شده فرزندان و همسرانمان بر این ضحاکان بسیار نزدیک است .

بختیار با زندگی اش و راهی که پیش پای مردم گذاشت ثابت کرد که جبری در تاریخ نیست. او در پاسخ این سؤال که “شما برای اجرای برنامه ها یتان روی چه نیروئی حساب میکردید گفت:

‏”در جواب شما میگویم من روی نیروی حقیقت وبالاتر از همه چیز حرمت بقانون تکیه کرده بودم.”

‏نیروی حقیقت و حرمت به قانون راه آن روز بختیار و راه امروز ماست.

بخت یار ایران خواهد بود اگر؛ پرچم مشروطه خواهی را ورای پادشاهی و جمهوری برافراشته کنیم؛ هم‌چنان که دکتر شاپور بختیار در سنگر خود چنین کاری کرد و به این دلیل ما ایرانیان آزادی‌خواه، دست در دست هم، همصدا، به دکتر شاپور بختیار که “رفت تا ایران بماند” با صدایی رسا پیام می‌فرستیم، بختیار، بختیار، سنگرت را نگه می‌داریم .

بختیار نمی‌میرد، چون او آخرین فریاد دموکراسی ایران در انقلاب ۱۳۵۷ بود. او بود که در شرایطی بس خطیر و علیرغم اینکه پدرش به وسیله پدر محمدرضا شاه کشته شده بود، ۲۵ سال پس از دولت قانونی دکتر مصدق، نخست‌وزیری آخرین دولت مشروطه ایران را بر عهده گرفت.