بختیار نمی‌میرد، چون او آخرین فریاد دموکراسی ایران در انقلاب ۱۳۵۷ بود. او بود که در شرایطی بس خطیر و علیرغم اینکه پدرش به وسیله پدر محمدرضا شاه کشته شده بود، ۲۵ سال پس از دولت قانونی دکتر مصدق، نخست‌وزیری آخرین دولت مشروطه ایران را بر عهده گرفت.

تقدیم به همه ایرانیانی که بقای رژیم اسلامی-فاشیستی را برای ایران و جهان خطرناک می‌بینند و مبارزه خستگی ناپذیر و مستمر را برای سرنگونی آن «ضرورتی انکارناپذیر»، «رسالتی انسانی» و «مسیولیتی میهنی» می‌دانند.

تقدیم به تمام مبارزان ۴۴ سال گذشته که با فداکاری ها، جانفشانی ها و مبارزات پیگیر  و بویژه انانیکه در ۵ ماهه اخیر شب و روز آرام ننشستند و جامعه جهانی   و بویژه جهان دمکراتیک سوداگر را به واکنش در برابراعتراضات  به حق خود واداشتند تا  رژیم فاسد، آدمکش، ویرانگر، خودکامه، ناقض حقوق انسان، و غارتگر و بی کفایت را  محکوم  و از ملت بپا خاسته ایران در این خیزش مردمی بیسابقه و بی نظیر حمایت کنند.