تنها راه رهائی ملت ایران در همبستگی ملی است!.

نهضت مقاومت ملی ایران که برنامه سیاسی‌اش با الهام از برنامه‌های سیاسی شاپور بختیار که در دموکراسی، حاکمیت ملی، جدایی کامل دین از حکومت و، تمامیت ارضی، خلاصه می‌شود، مبارزه اش را با معتقدین به این اصول تا فروپاشی و اضمحلال جمهوری نکبت ادامه خواهد داد.

بختیار با زندگی اش و راهی که پیش پای مردم گذاشت ثابت کرد که جبری در تاریخ نیست. او در پاسخ این سؤال که “شما برای اجرای برنامه ها یتان روی چه نیروئی حساب میکردید گفت:

‏”در جواب شما میگویم من روی نیروی حقیقت وبالاتر از همه چیز حرمت بقانون تکیه کرده بودم.”

‏نیروی حقیقت و حرمت به قانون راه آن روز بختیار و راه امروز ماست.

چهل‌و پنج سال از روزی می‌گذرد که دکتر شاپور بختیار با تشکیل دولت ملی خود به خودکامگی بیست‌وپنج‌ساله محمد رضاشاه پایان داد و سد سکوتی را که بنابر اوامر ملوکانه علیه دکتر محمد مصدق ایجاد شده بود، شکست؛ در اولین فرصت به احمد‌آباد رفت و با تجدید عهد با رهبر نهضت ملی ایران بر کودتای ننگین ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ خط بطلان کشید.

چیزی که واقعاً دلم می‌خواهد این است که زنده باشم و ببینم که پیکر پدرم، دکتر بختیار و سرهنگ عزیر مرادی که از افسران وطن‌پرست کشور بود و در ترکیه ترور شد را به ایران برگردانیم. پدرم و سرهنگ عزیز مرادی را به خاک ایران بسپاریم و خاکستر دکتر بختیار را همانطور که آرزو داشت به دامنه کوه‌های بختیاری.

در شرایط ناگوار و خطیری که ملت قهرمان ایران در حال مبارزه علیه حکومت سیاه و استبدادی خمینی است، تحریکات مستمر و مغرضانه رژیم روحانی نمایان در تحمیل حکومت خود از یک سو و...

“پرانتز جمهوری اسلامی باید بسته شود.”
شاپور بختیار
در ۲۲ بهمن ۱۴۰۱، سیاه‌ترین روز در تاریخ پر فراز و نشیب مشروطیت ایران برای چهل‌و چهارمین بار در ذهن میلون‌ها ایرانی متنفر از جمهوری اسلامی سنگینیِ روزی را بیاد می‌آورد که اجامر روح‌الله خمینی در معیت مهدی بازرگان، «نخست‌وزیر» گماشته شده‌‌ و گوش بفرمان «امام»، سنگر قانون اساسی مشروطه را تسخیر کردند؛ سنگری را که شاپور بختیار تا آخرین دقایق از آن حفاظت کرده بود و فقط تحت اصرار افسران میهن‌دوست محافظ نخست‌وزیر قانونی ایران، آنهم با این نیت از دفتر نخست‌وزیری بیرون رفت که مبارزه‌ی بی‌امان خود با نظام در حال تکوین «حاکمیت الله» را بمنظور بازگرداندن جامعه در حرکت بسوی دموکراسی آغاز کند.