با درود به همه زنان جهان و شادباش برای روز زن که نمایانگر ستیز بی‌امان خود را برای رسیدن به همه حقوق انسانی‌اش به تماشا می‌گذارد .
زنان در تاریخ هزاران ساله قوانین مرد سالار که آسمانی بودن‌اش را با زمینی بودن درآمیخته ودر گذر سده‌های بی‌شمار این قوانین زندگی‌اش را در چنبره مردان نهاده واز هیچ ستمی بر او روی‌گردان نبوده‌اند شِکوه‌هایی بسیار دارد .
سکان زندگی چه د‌ر خانه و چه در جامعه در دست مردان بوده واز او تنها ابزاری برای کامجویی و زادن و پروردن فرزند ساخته‌اند و استعدادهای انسانی‌اش را انکار کرده‌اند؛ اگر زنی از سرودن یا نگاشتن یا هر هنر دیگری بهره‌ای داشته باید پنهان از چشم مردان خانواده در پستو دفن میکرده واگر ناخواسته آشکار می‌گردیده با اَنگِ بد کاره روبرو می‌شده است. نمادهای زنانه شرم‌آور و مورد تمسخر و باید پیوسته در پنهان کردن‌اش کوشا می‌بوده ونیز خواسته‌هایش را نمی‌باید به زبان می‌آورده  است.
اندیشه برخی مردان پُرآوازه‌ای چون افلاتون و ارستو چنان نگاره‌ای ویرانگر بر زندگی زنان زده‌اند که بهنگام آمیختن با قوانین آسمانی که آنها نیز آورده مردان می‌باشند و دنباله‌ای در اندیشه دیگر مردانِ اهل سوف تا به امروز داشته که زن را نه جنس دوم بلکه حیوانی گیسو دراز پنداشته‌اند که تنها پیکره انسانی‌اش برای آن است که رغبت مرد را بسوی خود کشد تا بتواند از او کامجویی کند؛ گمانه زنی در انسان بودن زن در اندیشه همه فلاسفه تا نیچه متبلور است و همین تخمی برای پیدایش فمنیزم در اروپا گردید تا زنان را به رویارویی با مردان وا دارد.
نسیم خوشبوی آزادی برای زنان از زمانی وزیدن آغاز کرد که با پوشیدن لباس مردانه در کلاس‌های دانشکده‌ها نشستند و ذهن خود را از دانش زمانه انباشتند و نشان دادند که زنان در هوش و یادگیری نه تنها دست کمی از مردان ندارند که در برخی از رشته‌ها بسیار مو‌شکافاته‌تر به جستجو می‌پردازند .
بازشدن درهای دانشگاه‌ها به روی زنان در کشورهای باختری وخواستارشدن‌شان به برابری دستمزدها در کارخانه‌ها برگی تازه در زندگی زنان بازکرد که دامنه‌اش امروز گسترشی چشمگیر در همه جهان یافته است .
در ایران نیز زنان خردورزی چون «بی بی خانم استرآبادی» نخستین آموزشگاه زنان را پی‌انداخت و به پیکار با مردان پیوَرز و واپسگرا پرداخت؛ دنباله کار او به دست دیگر زنان دامنه یافت تا زمان شادروان «صدیقه دولت آبادی» و سپس شادروان «دکتر مهرانگیز منوچهریان» که در دانشکده حقوق را که تا سال ۱۳۲۵ به روی زنان بسته بود باز کرد، او نخستین زنی از یک خانواده روشن‌اندیش بود که از دانشکده حقوق دانشگاه تهران دکترا گرفت و نخستین زن سناتور در مجلس سنا گردید. یادش گرامی باد.
او در در ازای زندگی پُربارش ده‌ها جایزه گرفت واتحادیه زنان حقوقدان را پی انداخت، برخی از نوشته‌ها و دفترهایی که ایشان به من سپرده بودند را به کتاب خانه کانون وکلا دادم تا برای آیندگانی که بخواهند پژوهشی در راستای کار زنان حقوقدان داشته باشند دستمایه‌ای باشد. زنان ایران اگر امروز با فریاد زن، زندگی، آزادی به پیکار با مردان واپسگرا برخاسته وچنین خیزش شگفتی راه انداخته‌اند، برای آن است که کارنامه‌ای کهن در پشت‌سر دارند که در آن زن از جایگاهی درخور برخوردار بوده است چه در دفترهای نوشته چه نانوشته که به چهره استوره خودمایی می‌کنند، زنان خردمندی چون سیندخت و کتایون و دلربایانی چون رودابه و تهمینه و جنگجویانی چون گُردآفرید و بانوگشسب.زنان ایران را باید زنان بزم و رزم دانست که در جایگاه انسانی خود نیز کمتر از مردان نبوده و در همه حال خواسته خود را می‌گویند و اگر گوشی نشنود فریاد می‌زنند تا مردان پیورز و سرسخت را به چالش کشند.
زنان‌شان چنین‌اند ایرانیان
در پایان باید از مرد نیک‌اندیشی سپاس گزاری کنم که در همه جای گاتاهایش فروهر زنان و مردان پارسا را می‌ستاید و زنان را گرامی می‌دارد.
گیتی پورفاضل
۱۴۰۱/۱۲/۷